Ik las net een artikel dat me echt geraakt heeft, over de wachtlijsten met mensen met een beperking. Sommigen moeten jaren wachten, ook de mevrouw uit dit artikel. Dit is een heel persoonlijk en aangrijpend verhaal, dat vaak meer vertelt dan de cijfers, of de termijnen die je soms in het nieuws hoort. Toevallig ken ik die persoon ook.
Het gaat over het verhaal van Hannah, een jongedame met het syndroom van Down. Iemand die altijd vrolijk in het leven stond, veel ondernam, en zelfstandig wilde wonen. Mooie dromen, mooi om te zien hoe ze met iedereen overeen kwam. Inclusie was de keuze van haar en haar ouders. Daardoor had ze ook een leuk leven, met mooie activiteiten. Ze was er altijd fier op als ze daar over vertelde. Iedereen mocht het horen. Over de activiteiten vertellen was al even fijn voor haar als ze uitvoeren. Een heel mooie manier om naar die dingen te kijken. Veel mensen kunnen daarvan leren.
Je merkt het misschien, ik schrijf alles over Hannah in de verleden tijd. Het gaat nu niet goed. Ze krijgt geen budget voor ondersteuning om alleen te gaan wonen. Daardoor zit ze steeds meer thuis, en heeft ze nergens nog zin in. Alles wat ze vroeger alleen deed, lukt nu niet meer. Haar ouders, die altijd voorvechter waren voor inclusie, zijn bang voor de toekomst. Ze twijfelen of de mogelijkheid tot zelfstandigheid er nog inzit. Dat is zeer hard om te horen, van mensen die altijd keihard voor inclusie hebben gepleit. Moet je dan zo wachten, en vechten, tot het niet meer kan? Tot het geduld op is, en twijfel ontstaat of inclusie realistisch is? Zeer hard om te lezen. Zeker als je zo iemand kent.
Jan
Reacties
Een reactie posten